بی‌توجهی به دانش‌ها و فن‌آوری های سنتی در جامعۀ ما و اغلب کشورهای جهان سوم، و از آن جمله در کشورهای همسایه، در هنگامی اتفاق می‌افتد که شکست‌های پی‌در‌پی برنامه‌های توسعه به سبک غربی، و نابودی محیط‌زیست در سطح بین المللی سبب شده، دانشمندان متأخرتر و روشن‌بین و آینده‌نگر جهان و مجامع بین‌المللی همچون فائو، يونسكو، کمیسیون برانتلند و بانک جهانی هر روز بیشتر متوجه خطاهای پیشین خود در امر توسعۀ جهان سوم، و بی‌توجهی به جنبه‌های فرهنگی و دانش‌ها و فن‌آوری‌ها و مدیریت و عقلانیت بومی شده‌اند؛ و در پی جبران اشتباهات خویش می‌باشند. اما اغلب شيوۀ روشنفکران جوامع سنتی، همچون آن مرید اصفهانی که حاضر نبود، حتی با اقرار مراد به بدخطی خویش، به این واقعیت گردن نهد، همچنان به راه خویش ادامه می‌دهند. در این مقاله سعی شده که به گوشه‌ای از دانش‌ها و فن‌آوری‌های سنتی ایران پرداخته شود.