وجود عناصر معمارانه و فضاهای زیستی فناپذیر در دل خاک که با گذر زمان، رنگ و بویی تاریخی بخود گرفته اند. مفهوم تاریخی_فرهنگی را وارد محیط طبیعی می نماید. با افزودن صفت تاریخی و توجه به فرایند تخریب بطنی این اثار، بستر طبیعی از چنان کیفیتی برخوردار می گردد که می توان انرا همتراز اثار و ابنیه تاریخی پنداشته و از ان به مثابه چشم اندازهای فرهنگی_تاریخی یاد نمود.